Een tijd geleden heb ik het gevoel gekregen dat ik de dagen die ik nu aan het meemaken ben zou moeten vastleggen op een blog.

Half september, na een ziekbed van 6 maanden overleed mijn moeder. Nog geen 3 weken later is mijn vader ongeneeslijk ziek verklaard. Altijd heb ik me afgevraagd als iemand mij een dergelijk soortgelijk verhaal zou vertellen, hoe ik zou reageren en hoe je je zou voelen. De klap is groot, mijn verdriet is intens, maar op een of andere manier is het voor mij toch niet het einde van de wereld. Het proces haalt een hoop dingen naar boven waarvan je je niet bewust bent of wellicht nog niet bewust mee bezig bent geweest. Althans dat geldt voor mij. Ik probeer er alles uit te halen en zo goed en zo kwaad als het gaat er wat van te maken. Het is niet altijd makkelijk.

Mijn vader is inmiddels 13 januari jl. overleden. Dagelijks heb ik, mijn verhaal van 2 a 3 dagen ervoor gepost, hoe ik me voel, wat ik samen met mijn vader heb beleef den probeer ik proces te beschrijven waar ik in zit. Ik ben geen schrijver, maar ik hoop met dit blog een ieder, die daar interesse in heeft, deelgenoot te maken van mijn laatste dagen. Voel je vrij om te reageren, jouw verhaal te delen als je een dergelijke vergelijkbare situatie hebt meegemaakt, jouw mening te geven of jouw gevoel te delen. Onder elke post is hier ruimte voor.