Ik ga vanmorgen vroeg naar mijn vader. Hij wordt naar het ziekenhuis gebracht voor een bloedtransfusie. Aangekomen in het verzorgingstehuis maak ik een overnachtingstasje voor hem. Hij verwacht dat hij een nachtje zal moeten blijven.

Wachtend op de ambulance raken we in gesprek over tweede kerstdag. Het is fijn om even thuis geweest te zijn merkt mijn vader op. Hij heeft genoten. Ik geef aan dat het binnen de mogelijkheden valt om de deur uit te gaan. Hij mag wat mij betreft wel vaker de vier muren van het verzorgingstehuis verlaten. Aarzelend komt hij daar op terug en geeft aan dat hij het niet zo goed weet of hij dat wel echt wil. Vaker de deur uit. Het verzorgingstehuis is tenslotte zijn nieuwe comfort zone.

Ik merk dat ik een dilemma heb. Met fluwelen handschoenen dingen aanpakken en het mijn vader zo aangenaam mogelijk maken in het verzorgingstehuis of af en toe een duwtje geven in de richting om wat vaker buiten de vier muren van het verzorgingstehuis te komen. Nog genieten van de dingen die hij zou kunnen doen of zin in zou hebben.

In het ziekenhuis krijgt mijn vader vier zakken nieuw bloed. Dat gaat ongeveer zestien uur duren. Ik besluit even weg te gaan en te gaan lunchen. De hele middag houdt het dilemma mij bezig merk ik.

’s Avonds besluit ik het onderwerp nog eens aan te snijden. We hebben een emotioneel gesprek. Ik geef mijn vader aan dat ik me niet kan verplaatsen in de geestelijke en fysieke gesteldheid van mijn vader. Ik vertel hem dat ik met een dilemma loop. Hij is blij dat ik het bespreekbaar maak, maar vindt het tegelijkertijd moeilijk om stelling te nemen. We laten het even voor wat het is. Ik laat mijn vader weten dat ik blij ben dat ik het bespreekbaar heb gemaakt. Ik zeg hem dat ik mezelf anders later wel voor mijn kop zou kunnen slaan als ik hem geen opties zou hebben aangeboden. Zijn keuze is altijd de juiste zeg ik tegen hem.

Het zoeken naar een balans tussen de comfort zone van mijn vader en wat er nog mogelijk is om allemaal te doen is niet makkelijk merk ik. Soms twijfel ik wel eens of ik het goed doe. Daar moet ik maar even door heen merk ik.