Dag in dag uit wanneer ik bij mijn vader in het verzorgingstehuis kom spreek je eigenlijk door hoe het er voor staat. Je vraagt wie er geweest is, wie er nog komen en hoe het met de fysieke toestand staat.

Het praten over de fysieke toestand, vooral als het gaat over de pijn die iemand meedraagt, gaat in cijfers van 1 tot 10. Dat heb ik van een verpleger, die dagelijks in het ziekenhuis bij mijn vader langs kwam, geleerd. Hij vroeg steeds ‘hoe staat het met de pijn?’. Mijn vader gaf vervolgens dan een cijfer van 1 tot 10. Een 1 is het minst en een 10 is het meest in de gradatie. De verpleger leerde mijn vader ook om goed na te denken over de waarde van de cijfers. Daarop kon namelijk de medicatie worden bijgesteld. Wanneer hij meer pijn had dan de dag er voor kreeg hij zwaardere pijnstillers. Daarnaast hielden ze de cijfers van elke dag bij, zodat het verloop goed zichtbaar werd.

Sinds ik van de verpleger geleerd heb hoe beter met de pijnvraag om te gaan, vraag ik ook elke dag hoe het ervoor staat. Ik vraag mijn vader dan naar het cijfer. Vandaag is het een 5. Zoals hij zelf zegt ‘het is dragelijk en prima te doen’. Zijn rechterarm kan hij nauwelijks nog bewegen en zijn benen zijn deels verlamd. Toch kan hij daar mee uit de voeten en is dat niet onoverkomelijk voor hem. Zijn normen van normaal zijn al naar beneden bijgesteld.

Mijn vader heeft vandaag genoeg aanloop gehad, zoals hij dat noemt. Dat betekent er zijn genoeg mensen langs geweest. De pijn is prima te doen, het was immers een maar een 5. Een normale dag, zoals mijn vader dat ervaart. Doordat mijn vader deze dag als een normale dag ervaart voel ik me ook wat rustiger. Ik ga rustig op huis aan.

Een normale dag, ik vraag me af of ik dat eigenlijk ook vind, kijkende naar de situatie waar wij nu in verkeren.