Ik word laat wakker vandaag. Gun mezelf om even uit te slapen. Om twee uur heb ik afgesproken om met een van mijn vrienden naar mijn vader te gaan. We treffen elkaar beneden bij het verzorgingstehuis. Ik vind het fijn dat hij meegaat.

Het is een gemoedelijke middag waarbij we worden vermaakt door een programma op Discovery Channel. Mijn broer komt later ook nog langs. Hij heeft eerst een voetbalwedstrijd. We kletsen met zijn allen nog een beetje over voetbal. Onze vroegere ‘carrieres’ komen ter sprake. Tegen het einde van de middag ga ik naar huis.

Onderweg naar huis merk ik dat de baksteen in mijn buik zwaarder wordt. Het is een raar gevoel. Unheimisch en onrustig soms. Thuis aangekomen besluit ik om in de ‘chill modus’ te gaan. Niks doen en muziek luisteren. Ik val een paar keer in slaap op mijn bankje. Als ik wakker word merk ik dat de baksteen er nog steeds is. Verdriet doet pijn. Het voelt als een baksteen.

Toch zorg ik al de gehele afgelopen periode voor een dagelijkse routine en houd me daaraan vast. Bijtijds opstaan bijvoorbeeld. Het geeft me een gevoel van stabiliteit wanneer de rest soms een chaos lijkt. Ik doe boodschappen, doe een wasje en besteed tijd aan mijn vrienden. Zie de nodige mensen voor een kopje koffie of een broodje buiten de deur. Af en toe kom ik ergens om mijn gezicht te laten zien.

Ik probeer de dingen in perspectief te houden. Het proces is niet ineens mijn hele leven, het maakt er op dit moment deel van uit. Ik focus me soms ook op andere dingen. Wanneer ik met andere mensen praat, praat ik niet alleen over het proces van mijn vader. Ik stel hun ook vragen, wat zij meemaken doet er ook toe en het biedt mij de nodige afleiding en inzichten.

Het hele proces van de afgelopen weken is zowel emotioneel als lichamelijk zwaar. Het berooft je van je energie, zowel je emotionele als je fysieke energie. Je vraagt je af wat de zin van je leven is als je de afgelopen tijd zoveel emotionele pijn moet ervaren. Toch is de situatie waar ik in zit is niet het einde van de wereld. Zowel mijn vader als mijn moeder zouden dat niet willen. Het leven zelf is de zin van het leven. Daar houd ik me aan vast.

Het is allemaal niet makkelijk. Het is zwaar en soms echt klote …. Ondanks alle ratio voel ik vandaag de hele dag een baksteen in mijn maag. Ik troost me met de gedachte dat de baksteen ooit eens weg zal zijn.