Ik sta vandaag op met een gevoel van onwerkelijkheid. Het onvermijdelijke is werkelijkheid geworden, maar toch voelt het onwerkelijk. Ineens heb je geen ouders meer en ben je wees. Eigenlijk bizar denk ik onder de douche. In tien maanden tijd raak ik allebei mijn ouders kwijt.

Snel maak ik een cappuccino voordat ik naar het verzorgingstehuis ga. Daar heb ik met mijn broer afgesproken. We halen samen de kamer, waar mijn vader enkele weken heeft ‘gewoond’, leeg. Gisteren hebben we besloten om dit pas vandaag te doen. We waren het snel met elkaar eens dat wanneer iemand is overleden je niet de spullen alvast meeneemt voordat de overledene het huis heeft verlaten. Mijn vader is later gisteravond opgehaald door de uitvaartonderneming.

We zijn een klein uurtje bezig met het verzamelen van kleren, tijdschriften, computerspullen, administratie, de vele kaarten die mijn vader heeft ontvangen en de snoepwinkel. Een aantal keren komt de verpleging, die gisteren aanwezig is geweest bij het overlijden van mijn vader, even kijken en een praatje maken. Het heeft op hen ook een diepe indruk gemaakt vertellen ze. Allemaal vinden ze mijn vader een ‘model’-bewoner. Hij klaagde niet, hij is altijd vriendelijk en meegaand geweest. Altijd wel in voor een praatje. Ze hebben een band ontwikkeld vertellen ze.

Na alle spullen naar de auto gebracht te hebben nemen we afscheid van het verplegend personeel. Ze hebben het voor mijn vader zo aangenaam mogelijk gemaakt de laatste tijd. We zijn daar heel blij mee. We hebben veel respect voor de palliatieve zorg. We beloven ze nog een rouwbrief te sturen voor de uitvaartdienst.

We gaan richting het huis van mijn ouders waar we vanmiddag afgesproken hebben met de uitvaartbegeleidster. We zorgen dat we nog snel even broodjes halen. Met een lege maag kan je niks.

De uitvaartbegeleidster arriveert aan het begin van de middag. Ze stelt zichzelf voor en is bekend met de situatie. Ze vindt het bizar, hetgeen wij slechts kunnen beamen. Na een rondje koffie gaan we beginnen aan het regelen van de uitvaartdienst. We halen de lijstjes er bij, alles is besproken met mijn vader en we weten hoe hij het wil. Voor de uitvaartbegeleidster is het slechts invullen blijkt al snel. Ze merkt op dat het allemaal nog vers is en dat we alles nog weten van de uitvaartdienst van mijn moeder. Mijn broer en ik komen na een uur tot de conclusie dat het lijkt alsof je er aan wendt als je iets voor de tweede keer moet doen. Al is het zo beladen.

Na anderhalf uur is alles geregeld met de uitvaartbegeleidster. We besluiten nog bloemen te regelen. We lopen samen naar dezelfde bloemenzaak als toen we de bloemen voor de uitvaart van mijn moeder bestelden. Deze is om de hoek bij het huis van mijn ouders. Ook daar weten we hoe het werkt. We vragen het boek en kiezen twee mooie stukken uit. Daarna lopen we nog terug. We drinken samen nog een kopje koffie en gaan daarna ieder onze eigen weg. Het is inmiddels al bijna het einde van de middag.

Terugrijdend naar huis denk ik wat is deze dag onwerkelijk …