Ik word wakker met een akelig gevoel. Het is het verdrietige gevoel merk ik. De zeurpijn in mijn lijf. Ik heb eigelijk geen zin om mijn bed uit te gaan en niets te doen. Het is de rouw, die door mijn lichaam gaat. Ik laat het gevoel maar over mij heen komen.

Vandaag ben ik door een vriend uitgenodigd om naar een voetbalwedstrijd uit de Jupiler League te gaan kijken. Het is Telstar tegen Volendam. Ik besluit ondanks dat ik mij niet heel fijn voel toch naar de wedstrijd te gaan.

Onderweg naar Ijmuiden bel ik met mijn oom en word ik gebeld door een van de vriendinnen van mijn moeder. Het is fijn dat ik tegen ze aan kan praten. Ik vertel hen dat ik vandaag verdrietig ben. Ze zijn een fijn luisterend oor en komen met de nodige ongevraagde adviezen, waar ik wel wat aan heb. Ik ben niet alleen merk ik, ook niet op moeilijke dagen

Bij het stadionnetje van Telstar aangekomen duurt het even voordat het ploegje mensen dat mijn vriend heeft uitgenodigd compleet is. Hij is zelf als laatste. We zijn met zijn zevenen. Allemaal vrienden of bekenden van mij. Tijdens de wedstrijd verblijven we in de ‘skybox’, die eigenlijk geen ‘skybox’ is, maar een soort grote voetbalkantine om de wedstrijd te bekijken. Een paar van de ploeg zie ik voor het eerst na het overlijden van mijn vader en moeder. Ook kan ik tijdens de wedstrijd met iedereen bijpraten onder ontspannende omstandigheden. Ze zijn allemaal geinteresseerd en leven met mij mee. Ik beleef veel steun deze middag en heb toch de nodige afleiding en ontspanning.

Telstar wint uiteindelijk, na zo’n 20 keer van Volendam verloren te hebben, met 1-0. Geen hoogstaand voetbal en de ambiance heeft iets weg van de gemiddelde grote amateurclub in Nederland, maar het is erg gezellig deze middag. Een ding weet ik zeker vandaag, de Jupiler League en mijn vrienden en bekenden bezorgen mij de nodige afleiding vandaag op een moeilijke dag.