De achtbaan van het leven is een heftige rit heb ik een tijd geleden opgeschreven. De achtbaan waar ik al mijn hele leven in zit heeft enorme heftige stukken sinds het overlijden van mijn moeder. Je voelt richting de kerstdagen dat je omhoog wordt getrokken, waarbij de spanning oploopt, om daarna vervolgens de rit in een vrije val naar beneden voort te zetten. Het enige wat je kunt doen is je er aan overgeven.

Ik heb geregeld dat mijn vader naar zijn eigen huis kan vandaag. Ik haal hem op met de rolstoeltaxi en breng hem naar zijn huis. In overleg met mijn vader heb ik veertien mensen, die hij graag om zich heen heeft, uitgenodigd om tweede kerstdag mee door te brengen.

Iedereen draagt zijn steentje bij. Het huis is versierd, er zijn hapjes gehaald, er is voldoende drank geregeld, heerlijk avondeten wordt verzorgd en toetjes zijn in elkaar gezet. Het is een bijzondere dag waarbij er veel wordt gelachen, maar ook tranen worden gelaten. Ik merk op dat iedereen op zijn eigen manier geniet van deze dag.

Het moet voor mijn vader een emotionele achtbaan zijn. Hij is al een paar weken, sinds dat ik hem ophaalde op de dag dat hij niet meer kon lopen, niet meer in zijn eigen huis geweest. Ik merk dat hij het erg naar zijn zin heeft vandaag. Terug in zijn eigen comfort zone met zijn dierbaren om hem heen.

Onderweg terug naar het verzorgingstehuis is hij emotioneel over de dag. Hij zegt tegen mij dat hij blij is dat deze dag op deze manier heeft plaatsgevonden. Ik ben blij dat ik het heb kunnen regelen en dat iedereen zo behulpzaam en aanwezig is geweest. Het besef bij mij is dat het tenslotte voor iedereen, die aanwezig is geweest, ook geen gemakkelijke dag is.

Deze dag is een dag met een hoop gevoel en emotie. Komende dagen moet ik daar een plekje voor gaan vinden. Het is net een echte achtbaan. Pas tijdens de vlakke stukken ga je je realiseren hoe heftig het ritje eigenlijk is.