Wikipedia beschrijft het volgende: ‘Een déjà vu (uit het Frans: al eens gezien) is een bekend verschijnsel in de psychologie; het betreft de ervaring iets mee te maken waarvan men tegelijkertijd de indruk heeft het al eerder te hebben meegemaakt, terwijl men weet dat dat niet het geval is. De term déjà vu is afkomstig uit het boek L’Avenir des Sciences Psychiques (De toekomst van de psychische wetenschappen) van de Franse onderzoeker Émile Boirac. Déjà vu slaat in de wetenschap meestal op een onechte herinnering of herinneringsbeleving (zie verklaringen). In het algemene spraakgebruik is men echter de term ook gaan gebruiken als aanduiding van elke bekende situatie.’

Vandaag rijd ik voor het middaguur naar het huis van mijn vader. Ik heb afgesproken met mijn broer en schoonzus om kleren uit te zoeken voor mijn vader, waarin hij straks naar zijn laatste rustplaats gaat. Bij het huis van mijn vader aangekomen drinken we eerst even koffie en komen snel tot de conclusie dat het heel gek is om daar te zijn. Het is moeilijk voor iedereen merk ik.

We kiezen het door onze vader zo geliefde pak, dat hij zo graag droeg, uit. Verder print ik alle etiketten met adressen uit voor de rouwbrief die we vanmiddag versturen. Mijn vader had alles al geregeld. Het etikettenbestand en de etiketten liggen al klaar. Mijn vader heeft me precies verteld waar alles ligt.

In de tussentijd heb ik contact met een vriend van mij. Hij helpt mij met opzetten van de website voor mijn vader. Net als bij mijn moeder gaan we mijn vader digitaal vereeuwigen. Hij laat weten dat aan het einde van de dag alles klaar staat zodat ik de inhoud kan gaan toevoegen aan de website.

Mijn broer en ik nemen de kleren en de etiketten mee. We gaan naar het kantoor van de uitvaartonderneming. Daar aangekomen neemt de mevrouw aldaar de kleren van mijn vader in en begeleid ons naar een kamer waar we de enveloppen en de rouwbrief krijgen om te versturen. Weer moeten we ze gaan insteken en postzegels plakken. Mijn broer zeggen aan het begin tegen elkaar ‘we zijn er weer ingestonken’. We hadden nog zo met onze vader afgesproken dat we dit zouden laten doen en toch zitten we weer zelf de boel in te steken. We concluderen dat we het wel best vinden en zijn blij dat we samen zijn. Tijdens het insteken en plakken kletsen we over van alles en nog wat.

Ik breng mijn broer naar zijn schoonmoeder in Badhoevedorp. Daarna rijd ik naar huis. Het is het begin van de avond. Thuis aangekomen maak ik een kop thee en begin met het vullen van de website van mijn vader. Ik zit af en toe met glazige ogen naar het scherm van mijn computer te staren. Ben verdrietig merk ik.

Vandaag is een totale Déjà vu, alles wat ik gedaan heb lijkt er op alsof ik het al eerder meegemaakt heb. Bijna 4 maanden geleden bij het overlijden van mijn moeder heb ik precies hetzelfde gedaan op een dag. Ik kan niet echt spreken van een Déjà vu, de dingen die ik vandaag beleefd heb zijn werkelijk al een keer eerder gebeurd.