Tag Archives: gevoel

Jojo …

Posted on by Denis Doeland
2

Natuurlijk heb ik wikipedia er op nageslagen. Een jojo is een stuk speelgoed. Oorspronkelijk werden ze van ivoor en terracotta schijfjes gemaakt, tegenwoordig bestaan er ook varianten van hout, kunststof en metaal. Een jojo bestaat uit twee ronde schijven van gelijke grootte die door middel van een klein asje aan elkaar zijn verbonden. Om dat asje is een touw gewikkeld. Aan het eind van het touw zit een lusje om een vinger (ring- of middelvinger) in te steken.

Door de jojo naar beneden te gooien rolt de jojo zich af en op de juiste manier weer op te trekken komt deze vanzelf weer naar boven. Eventueel bevindt zich om het asje nog een ringetje gevuld met kogellagertjes. Door een jojo met deze uitrusting krachtig naar beneden te gooien gaat deze ‘spinnen’. Hij blijft dan beneden, maar blijft ook door draaien. Door vervolgens een korte, trekkende beweging te maken rolt de jojo zich weer op.

Een jojo gaat omhoog en omlaag. Dan draait hij ook nog eens om zijn as. Dat gevoel heb ik vandaag ook nog, ik ga omhoog en omlaag in gevoel en emotie. Een soort jojo. Ik vind het niet fijn, maar weet dat ik er mee te maken heb. Het enige wat ik dan tegen mezelf zeg is dat ik het over me heen moet laten komen. Hetgeen ik dan ook maar doe. Ik houd me vast aan de gedachte als je de jojo op een neer laat gaan en niks doet dat hij vanzelf op een gegeven moment klaar is met omhoog en omlaag gaan. Hij stopt vanzelf met het draaien om zijn as.

Hopelijk gaat het straks wat beter met mijn gevoel. Deze dagen zitten er tussen en ik weet dat ze er voorlopig ook nog zullen blijven, de dagen van de jojo …

Leeg …

Posted on by Denis Doeland
Reply

Nieuwjaarsdag is altijd een rare dag. Ik word wakker met een steen in mijn buik. Toch probeer ik een beetje op gang te komen.

Ik breng de rolstoelbus terug naar het Sarphatihuis. Daar aangekomen bied ik de vriend van mijn vader aan wanneer er een chauffeur uitvalt om een dagje te chauffeuren. Dit als tegenprestatie voor het mogen lenen van de rolstoelbus. Hij moet lachen, maar neemt het ter harte. Ik vertel hem dat ik het meen.

Vanaf het Sarphatihuis neem ik de tram richting het Leidseplein. Onderweg bel ik mijn vader om te checken hoe hij Oud en Nieuw beleefd heeft. Hij heeft het erg naar zijn zin gehad en is blij dat hij dat hij het thuis heeft kunnen meemaken.

De Spaanse vrienden zijn nog aanwezig. Ik spreek met mijn vader af dat ik morgen weer langskom. Hij heeft dan rustig de tijd om met hen door te brengen. Ik vertel hem dat ik een nieuwjaarsborrel heb aan het einde van de middag.

Voordat ik naar de nieuwjaarsborrel ga ik eerst nog langs huis. Een chillen. Het is gisterenavond een zwaar beladen avond geweest. Diep van binnen doet het pijn merk ik. Ik heb verdriet en een leeg gevoel van binnen. Het is mij allemaal niet in de koude kleren gaan zitten.

Gelukkig vind ik vanavond mijn afleiding in de nieuwjaarsborrel met veel kennissen, oude bekenden en vrienden.

De laatste dagen …

Posted on by Denis Doeland
6

Een tijd geleden kreeg het gevoel dat ik over de dagen die ik nu aan het meemaken zou moeten bloggen.

Half september na een ziekbed van 6 maanden is mijn moeder overleden. Nog geen 3 weken erna werd mijn vader ongeneeslijk ziek verklaard. Altijd heb ik me afgevraagd als iemand mij een dergelijk soortgelijk verhaal zou vertellen hoe ik dan zou reageren en hoe je je dan zou voelen. De klap is groot en mijn verdriet is intens. Toch ervaar ik deze periode niet als negatief. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik het niet zeer zwaar heb, maar ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat naar eigen inzicht met de omstandigheden om te gaan.

Het proces, waar ik nu in verkeer, haalt een hoop ‘bijzondere’ en ‘mooie’ dingen naar boven waarvan je je niet bewust bent of wellicht nog niet bewust mee bezig bent geweest. Althans dat geldt voor mij. Ik probeer het verschil tussen emotie en ratio te begrijpen en probeer dagelijks te balanceren tussen tijd met mijn vader, tijd voor mezelf, vriendin en haar zoon, vrienden, vriendinnen en kennissen en tijd voor de normale dagelijkse dingen in het leven.

De ‘urge’ van dit blog komt voort uit het feit dat ik dagelijks over de situatie waar ik in verkeer tegen mensen, die het willen horen of er naar vragen, aan het vertellen ben hoe de stand zaken is. Ik dacht vorige week onder de douche ‘wat nou als ik het dagelijks zou bloggen wat ik meemaak of voel?‘. Het eerste wat in mij opkwam was in ieder geval kan ik het later nog eens allemaal nalezen. Mensen die er niet naar durven vragen kunnen in ieder geval lezen hoe het ervoor staat en wellicht willen mensen hun ervaringen, die zij met een dergelijk proces of situatie hebben of gehad hebben, met mij delen.

Dagelijks zal ik posten hoe ik me voel, wat ik meemaak met mijn vader en probeer ik proces te beschrijven waar ik in zit. Ik ben niet de beste schrijver, maar ik hoop met dit blog een ieder die daar interesse in heeft een stukje deelgenoot te maken van de laatste dagen. Voel je vrij om te reageren, je mening te geven of jouw gevoel te delen. Onder elke post is hier ruimte voor.

→ Lees hier alle 53 dagen