Aan het begin van de avond ga ik naar mijn vader toe. Hij wordt wakker als ik binnenkom. Ik probeer met hem te praten, maar al gauw blijkt dat hij dat niet meer goed kan. Onverstaanbare zinnen en hier en daar losse woorden. Hij valt weg. Ik begin mezelf na een tijdje te realiseren dat het niet goed is en bel mijn broer dat het verstandig is om langs te komen. Ook bel ik op eerder verzoek van mijn vader de vriendin van mijn moeder met de vraag of ze langs wil komen.

Na twee uur alleen met mijn vader geweest te zijn komt mijn broer binnen. Ik heb hem gevraagd om wat te eten voor mij mee te nemen. De hele avond heb ik nog niks gegeten behalve wat uit de snoepwinkel van mijn vader.

Mijn broer heeft wat van de FEBO meegenomen. Mijn vader heeft een opleving wanneer mijn broer binnenkomt. Tijdens het eten realiseer ik dat mijn vader me onlangs heeft verteld dat hij midden in de nacht zin had in knakworst. Deze heeft toen besteld bij de verpleging. Ik vraag hem of hij een patatje van mij wil. Die wil hij wel. Ik leg er een paar voor hem neer. Moeizaam probeert hij ze op te eten. Daarna probeert hij wat van zijn thee te drinken. Zijn kopje laat hij vallen in bed. De verpleging helpt hem zijn bed en zijn kleren te verschonen. Verschoond zakt mijn vader weer weg.

De vriendin van mijn moeder is inmiddels gearriveerd. Ik leg mijn broer voor om even met de verpleging te gaan kletsen. We hebben beide het gevoel dat het allemaal niet lang meer duurt en willen weten hoe de verpleging tegen de situatie aankijkt. Zij geven aan dat mijn vader hard aan het vechten is en dat het heel hard achteruit gaat. Zij denken dat het niet heel lang meer gaat duren voordat hij komt te overlijden.

We spreken met de verpleging af dat de dokter van het verzorgingstehuis ons morgenochtend belt voor een afspraak. De verpleging geeft mijn vader medicijnen voor het slapen. Mijn vader heeft rust nodig zo lijkt het.

Mijn broer en ik besluiten om morgen samen met de dokter te gaan praten om te kijken hoe hij tegen de situatie aankijkt. We spreken met de vriendin van mijn moeder af om haar morgen in te lichten als wij meer weten. Onderweg naar huis realiseer ik me dat het echt niet lang meer gaat duren. Het is de realisatie van de wetenschap dat je weet hoe het verhaal afloopt die hard aankomt. Het is pittig de tranen springen onderweg in mijn ogen.

Thuis probeer ik de avond op een rijtje te krijgen. Er bekruipt me ook een gevoel van opluchting. Ergens voel dat ik nu al die tijd weet waar ik echt aan toe ben.

Vandaag begint rustig. Ik drink hier en daar koffietje met bekenden. ’s Middag bel ik mijn vader op of hij nog wat nodig heeft. Hij geeft aan dat hij iets van body lotion nodig heeft, want zijn huid wordt wat droog vertelt hij. Voordat ik naar hem toe ga doe ik nog een bezoek aan de Etos.

Twee weken gelden heb ik hem gesproken of hij mijn ex-vriendin nog wilde zien. Tot medio 2009 is zij toch acht jaar lang goed met mijn ouders in contact geweest. Ik vind het belangrijk dat zij in ieder geval de gelegenheid heeft om mijn vader nog een keer te zien. In overleg met mijn vader heb ik haar ook een poosje geleden voorgelegd of zij mijn vader nog wil zien. Ze heeft ook een fijne band met mijn ouders onderhouden in de tijd dat wij samen zijn geweest.

Zij komt naar mij toe aan het begin van de avond, waarna we samen naar mijn vader vertrekken. Onderweg naar het verzorgingstehuis praten we een beetje bij over de situatie. We hebben de afgelopen maanden gelukkig wel contact over de gehele situatie gehad waar ik, mijn broer en mijn vader in verkeren. Zij hoeft niet helemaal in het diepe te springen.

We kletsen bijna twee uur en drinken de nodige koffietjes. Het is een fijne avond. Er worden grapjes gemaakt en de sfeer is gemoedelijk. Mijn vader is blij haar even te zien merk ik. Ze hebben het altijd met elkaar kunnen vinden. Mijn vader wordt moe en we maken ons op om te vertrekken.

Ik vind het fijn dat mijn ex-vriendin mijn vader gezien heeft en goed heeft kunnen spreken. Thuis gekomen neem ik afscheid van haar. Ik eet nog wat alleen en probeer vroeg te gaan slapen. Net als gisteren voel ik me niet helemaal lekker. Weer heb ik een onrustig gevoel. Het is zwaar merk ik. Ik ben emotioneel. Het gevoel dat ik heb is alsof ik zelf op mijn laatste benen loop … Toch probeer ik naar bed te gaan.

Vanmorgen vroeg ga ik naar mijn vader toe. Het is zeven uur als ik bij hem aankom. Hij zit al helemaal klaar in bed om vervoerd te worden door de ambulance.

Net als de laatste keer begin met het maken van een tasje voor de overnachting die hij gaat maken in het ziekenhuis. De bloedtransfusie neemt net als de vorige keer een dag en een nacht in beslag. Om acht uur is de ambulancedienst, die mijn vader gaan vervoeren, gearriveerd en nemen mijn vader mee. Ik ga met mijn eigen auto naar het ziekenhuis.

Bij het ziekenhuis aangekomen moet ik mijn auto voor de zoveelste keer op het betaald parkeerterrein zetten. Onderweg van het parkeerterrein naar het ziekenhuis bedenk ik me ineens ‘waarom ligt er geen rode loper voor mij?’. Ik kom al meer dan 9 maanden lang bij dit ziekenhuis en betaal echt bakken met geld voor het parkeerterrein hier. Zo langzamerhand ben ik wel de hoofdsponsor hier denk ik (dit is waarschijnlijk niet waar, want er zullen vast mensen zijn die nog meer daar parkeren dan ik) …

Boven bij mijn vader aangekomen maak ik de opmerking over het ‘hoofdsponsorschap’. Hij moet lachen en zegt dat het zo maar eens zou kunnen dat ik inderdaad de meeste parkeerbonnetjes heb van alle bezoekers. We bedenken samen uiteindelijk dat er een top 5 van meest parkerende bezoekers ergens bij het parkeerterrein moet worden opgehangen. Deze bezoekers zouden dan wel recht hebben op privileges. We lachen … Het is ontspannen in het ziekenhuis.

Het is wederom dezelfde afdeling waar mijn moeder gelegen heeft. We zijn inmiddels bekend met het verplegend personeel. Netjes zeggen ze allemaal even gedag en krijg ik een kopje koffie. Ik regel voor mijn vader een televisie voor de komende middag en avond. Na mijn koffie opgedronken te hebben ga ik naar huis om dingen te doen. Ik laat mijn vader weten dat ik vanmiddag weer langs kom.

Vanmiddag kom ik terug bij mijn vader. Hij ligt te slapen en wordt eigenlijk niet wakker. Ik staar een beetje naar buiten. Ik bedenk mij ineens dat ik het parkeerterrein ook kan toevoegen aan Foursquare. Als ik dan niet als hoofdsponsor wordt genoemd dan ga ik voor het burgermeesterschap binnen Foursquare. Burgermeester van het parkeerterrein, daar ontvang je punten bij Foursquare voor. Dat is ook voldoende credit vind ik.

In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat je soms een ‘normale’ dag hebt. Tenminste zo voelt het onder de omstandigheden waar ik in verkeer. Er gebeurt feitelijk even niks en je hebt elkaar niet veel te vertellen.

Ik heb vandaag een tas van mijn vader’s werk, die hij nog thuis heeft liggen, meegenomen. Hij wil deze uitzoeken en meegeven aan een van zijn collega’s. Elke week komen er wel een paar collega’s van hem op bezoek namelijk. Er is veel betrokkenheid vanuit het werk van mijn vader. Dit vind ik erg mooi om te horen. Samen met mijn vader pluis ik de tas uit en maak hem gereed dat hij terug kan naar het bedrijf waar mijn vader werkt.

Terloops vertelt mijn vader dat hij morgen weer een bloedtransfusie krijgt, omdat zijn bloedwaarden weer gedaald zijn. Ik vraag hem of hij het fijn vindt dat ik met hem mee ga naar het ziekenhuis. Hij geeft aan dat ik dan erg vroeg op moet. Ik vertel hem dat ik dat niet erg vind en er gewoon ben.

We kijken samen nog even televisie en drinken een kopje koffie voordat ik weg ga naar huis. Bij elkaar zijn en over niets hebben of koetjes en kalfjes is ook bijzonder merk ik. Het is een normale dag …

Gisteren ben ik geschrokken van het feit dat mijn vader enorme pijn heeft gehad en dat hij verkeerde in een toestand, die ik eerder bij mijn moeder wel eens heb gezien. Vandaag zit hij in zijn rolstoel als ik aankom in zijn kamer in het verzorgingstehuis. Ik ben verbaasd en vind het ongelofelijk hoe hij er bij zit na gisteren.

Ik hang mijn jas op en pak een kopje koffie van de gang om vervolgens een praatje met mijn vader te maken. Ik ben geschrokken gisteren vertel ik hem. Hij zegt dat hij zelf ook geschrokken is. Angstig heeft hij het ervaren, vertelt hij mij.

Het is een raar gezicht dat mijn vader er weer ‘goed’ bij zit na gisteren. Ik vraag hem of hij de dokter heeft gesproken en wat er dan aan de hand is geweest. Hij vertelt me dat het matras waar hij op ligt met lucht gevuld wordt door een pomp. Deze pomp is stuk geweest en hebben ze vervangen. Doordat er geen voldoende lucht meer in het matras heeft gezeten is de druk op het lichaam van mijn vader toegenomen. De tumoren zijn door mijn vader’s lichaam uitgezaaid en de pijn is ondragelijk geweest, omdat mijn vader feitelijk op de bodem van bed heeft gelegen.

Zijn bed is inmiddels gemaakt en hij ligt weer comfortabel meldt hij mij.

Ik hoop dat de oorzaak van het ongemak dat mijn vader ervaren heeft daadwerkelijk ook echt de oorzaak is en niet alsnog blijkt dat er iets anders aan de hand is. Ik probeer het allemaal te begrijpen en voel dat ik het lastig vind. Ergens houd ik toch rekening met een ander scenario en een andere uitkomst.

Gisteren heb contact gehad met een vriend van mijn vader die in het Sarphatihuis werkt. Hij heeft aangegeven dat er een rolstoelbus ter beschikking is voor Oud en Nieuw. Mijn vader wil graag Oud en Nieuw in zijn eigen huis vieren samen met de Spaanse vrienden en de vriendin van mijn moeder. Vanmiddag haal ik de rolstoelbus, die door het Sarphatihuis ter beschikking is gesteld, op.

Ik krijg nog uitleg over hoe de bus werkt en hoe de lift van de rolstoel zou moeten worden bediend. Vervolgens ga ik op weg. Ik heb afgesproken om de Spaanse vrienden, de vriendin van mijn moeder en haar vriendin op te halen in Amsterdam Noord. Ik bel mijn vader een uur voordat ik hem kom ophalen zodat hij zich gereed kan maken. Deze middag voel ik me een soort taxichauffeur. Een beetje rondrijden in een bus is best ontspannend merk ik.

Ik zet iedereen bij mijn vader’s huis af en ga vervolgens door naar mijn vader om hem op te halen. Bij het verzorgingstehuis aangekomen haal ik mijn vader van zijn kamer om vervolgens met hem naar de rolstoelbus te rijden. Bij de bus aangekomen moet het liftje voor de rolstoel bediend worden. Het liftje doet het niet. Er is geen beweging in te krijgen. Ik kijk alles na. Vraag hulp aan een andere rolstoelbuschauffeur die ook voor de deur staat. Na een kwartier zoeken vinden we uiteindelijk een knop onder de bestuurdersstoel. Deze dient eerst omgedraaid te worden alvorens het liftje bediend kan worden.

De avond van Oud en Nieuw is gemoedelijk, er wordt gekletst en gegeten. De hele avond heb ik een heel beladen gevoel. Ik vind het zwaar merk ik. Wat ga ik wensen om 12 uur, vraag ik me af.

Het 12 uur moment breekt aan. Ik pak mijn vader vast en geef hem een dikke knuffel. Ik wens dat we samen nog een mooie tijd hebben voor de periode dat het nog duurt. Het zal een laatste Oud en Nieuw met hem zijn realiseer ik me.

Vlak na het nieuws dat mijn vader niet meer behandeld kan worden zijn we naar Spanje gegaan. Mijn ouders hebben al meer dan 25 jaar vrienden wonen. De afgelopen 25 jaar zijn ze tientallen malen naar Spanje geweest en hebben mijn ouders veel tijd met deze mensen doorgebracht. Ik heb mijn moeder tijdens haar ziekbed beloofd dat als ze beter zou zijn om ook mee te gaan naar Spanje. Helaas heb ik het ‘tripje’ naar Spanje alleen met mijn vader moeten maken. Het zijn een paar bijzondere dagen geweest.

Een dag voor kerst heb ik het idee gekregen om de Spaanse vrienden van mijn vader te bellen met de vraag of ze op korte termijn langs willen komen. Ik heb contact gezocht met de dochter van deze vrienden. Dit vertel ik mijn vader. Hij is blij dat ik contact heb gezocht. Hij wil ook graag dat ze langskomen. Ook heb ik de vriendin van mijn moeder, die ook met hen bevriend is, ingelicht dat ik contact heb gezocht. Zij heeft meteen geopperd om dezelfde avond ook nog contact met hen te zoeken.

Snel is duidelijk geworden dat ze vandaag naar Nederland komen om Oud en Nieuw mee te maken met mijn vader. Ik haal ze op van Schiphol.

Voordat ik naar mijn vader ga maak ik een tussenstop bij de vriendin van moeder. De Spaanse vrienden logeren de komende dagen bij haar. Na daar een kopje soep gegeten te hebben breng ik de Spaanse vrienden naar mijn vader. Onderweg probeer ik in zeer gebrekkig Spaans met hen een praatje te maken. Ik probeer uit te leggen dat het redelijk naar omstandigheden met mijn vader is en dat et verzorgingstehuis een goede plek is.

Ik breng ze naar boven in het verzorgingstehuis. Het is een emotioneel weerzien. Na een half uurtje besluit ik om ze alleen te laten zodat ze kunnen bijpraten.

Ik ben blij dat de Spaanse vrienden er zijn, want ik weet hoeveel deze mensen voor mijn ouders betekenen. Wat is vriendschap tussen mensen toch mooi en bijzonder. Het geeft mij een warm gevoel om dat tussen mensen te zien.